Mielec - Muzeum Historii Fotografii "Jaderniówka"

August Jaderny był objazdowym fotografem. W 1898 roku przyjechał do Mielca, a rok później postanowił się tu osiedlić na stałe. Decyzja ta pociągnęła za sobą konieczność budowy domu oraz zakładu fotograficznego, który cieszył się lokalnie ogromną popularnością. Zakład funkcjonował przez 80 lat i stał się w okresie międzywojennym miejscem spotkań lokalnych artystów, a w okresie II wojny światowej był przykrywką dla punktu kontaktowego ruchu oporu. W 1987 roku budynek trafił w ręce Muzeum Regionalnego. W 1996 roku rozpoczęto gromadzenie sprzętu fotograficznego, negatywów i zdjęć. Obecnie w posiadaniu Muzeum pozostaje ponad 40 tysięcy eksponatów wśród których są aparaty fotograficzne, statywy, obiektywy, lampy błyskowe, sprzęt do wywoływania zdjęć, negatywy i stare fotografie. Jest to trzeci pod względem wielkości zbiór tego typu w Polsce (biorąc pod uwagę ilość aparatów fotograficznych - drugi). Dodatkowego smaku dodaje to, że eksponaty prezentowane są w oryginalnych wnętrzach dawnego zakładu fotograficznego.

http://www.muzeum-mielec.pl/index.php/jadernowka-siedziba

Ojców - Zamek

Według archeologów Zamek w Ojcowie budowany był w latach 1354-1370 z polecenia Kazimierza Wielkiego. Według legendy nazwa Zamku - pierwotnie Ociecz - miała być pamiątką okresu ukrywania się w okolicznych lasach Władysława Łokietka. Przez długi czas, bo do 1536 roku Zamek był siedzibą starostów. W 1536 roku jego właścicielką została Bona Sforza. W jej rękach pozostawał on przez 20 lat. W okresie Potopu Zamek został oszczędzony, gdyż Szwedzi urządzili w nim magazyny broni i żywności. Po III rozbiorze Polski Zamek zaczęto dewastować. Rozebrano większość murów, a w 1826 roku jedna ze ścian Zamku zawaliła się i zsunęła ze skały. Obecnie Zamek pozostaje ruiną na terenie której nadal prowadzone są prace archeologiczne. Z dawnych zabudowań turyści zobaczyć mogą resztki murów obronnych, wieżę i bramę wjazdową. Z punktu widokowego przy Zamku spojrzeć można na piękną panoramę Doliny Prądnika.
Uwaga dla zwiedzających: u stóp Zamku znajduje się parking. Niestety, ponieważ jest to chyba jedyny parking z którego można skorzystać w wygodny dla zwiedzania sposób, to cena pozostawienia samochodu zwala z nóg.

http://www.ojcowskiparknarodowy.pl/main/zamek_w_ojcowie.html

Paryż - Łuk Triumfalny (Arc de triomphe)

W Paryżu znajdują się trzy łuki triumfalne. Najstarszym z nich jest Arc du Carrousel obok Luwru, najmłodszym Grande Arche w dzielnicy La Defense. Ale nie ma chyba turysty, którego trasa zwiedzania Paryża nie wiedzie obok Łuku Triumfalnego na skraju Pól Elizejskich. Jest to najważniejszy symbol francuskiej dumy i potęgi militarnej. Budowę Łuku zlecił Napoleon w roku 1806. Prace budowlane trwały przez 30 lat. Projekt zlecono J.F. Chalgrinowi, a za prace rzeźbiarskie odpowiadał F. Rude. Ostatecznie powstał jednoarkadowy rzymski łuk o wysokości 51 i szerokości prawie 45 metrów. Wśród nazwisk wyrytych na Łuku znajdują się również Polacy: gen. Chłopicki, gen. Dąbrowski, gen. Kniaziewicz, gen. Łazowski, książę Józef Poniatowski, gen. Zajączek i bryg. Sułkowski. Ale nazwiska te to nie jedyne polskie akcenty. Wśród miejsc napoleońskich zwycięstw wymienione są również miasta: Gdańsk, Ostrołęka, Pułtusk, Lidzbark Warmiński i Wrocław. Napoleon nie doczekał końca budowy Łuku, ale jego szczątki zostały pod Łukiem przewiezione w drodze na miejsce ostatniego spoczynku. Podobnego zaszczytu doświadczył po śmierci Victor Hugo. W 1920 roku pod Łukiem złożono zwłoki nieznanego żołnierza. Do dziś weterani o godzinie 18:30 zapalają tu znicz. Na szczyt Łuku można dostać się schodami (osoby niepełnosprawne mogą korzystać z windy). Na szczycie Łuku znajduje się małe muzeum prezentujące pamiątki związane z okresem napoleońskim. Ale największym zainteresowaniem cieszy się możliwość spojrzenia na panoramę Paryża z punktu widokowego. Wychodząc na zewnątrz ze szczytu Łuku można spojrzeć na gwiaździście rozchodzące się od Łuku 12 alei i największe oraz najbardziej zakorkowane rondo Paryża. Ten układ architektoniczny powstał w wyniku przebudowy Paryża w latach 1852 - 1870.

http://www.paris-arc-de-triomphe.fr/

Warszawa - Muzeum Archidiecezji Warszawskiej

Historia Muzeum Archidiecezji Warszawskiej rozpoczyna się tuż przed II wojną światową. W roku 1938 obok Archikatedry na Starym Mieście otwarto placówkę prezentującą gotyckie rzeźby i tkaniny liturgiczne. Niestety po Powstaniu Warszawskim budynki Muzeum zostały doszczętnie zniszczone, a zabytki wywiezione przez Niemców. Działalność Muzeum została wznowiona z inicjatywy prymasa Wyszyńskiego w 1978 roku. Na siedzibę Muzeum przeznaczono poklasztorny budynek na Solcu. Dopiero w 2015 roku placówka powróciła na swoją przedwojenną lokalizację. Na cele muzealne zaadaptowano pomieszczenia Pałacu Dziekana przy Archikatedrze. Na powierzchni przeszło 1200 metrów kw prezentowane są zabytki sztuki sakralnej i świeckiej. Obecnie zasoby Muzeum liczą sobie ponad 20 tys. eksponatów. Chlubą są drzeworyty Albrechta Durera, malarstwo polskie (m.in. obrazy Malczewskiego, Matejki, Wyspiańskiego, Czapskiego, Beksińskiego) oraz liczne przykłady sztuki sakralnej w postaci ornatów, kielichów, monstrancji, rzeźb. Można zatem powiedzieć, że zwiedzając to miejsce zobaczyć można zarówno "Sacrum" jak i "Profanum" o czym informuje w swoich materiałach samo Muzeum.
Uwaga dla zwiedzających: wejście do Muzeum łatwo ominąć. Aby je odnaleźć proszę pamiętać, aby udać się w wąską uliczkę po prawej stronie od wejścia do Archikatedry.

Edit 2023:
Tym razem do Muzeum Archidiecezji Warszawskiej powróciłem zwabiony wystawą prac Zdzisława Beksińskiego z kolekcji Państwa Dmochowskich. Wystawa gości w Muzeum na okres od 2021 do  końca czerwca 2024 roku. Mam nadzieję, że jednak okres ten ulegnie przedłużeniu. Część z obrazów prezentowanych w Warszawie można było zobaczyć wcześniej w mojej rodzinnej Częstochowie, ale jest też kilka, dla mnie, nowości. Ogólnie zwiedzający może zobaczyć 27 prac Beksińskiego.

https://maw.art.pl/

Drezno - Zamek rezydencjonalny Wettynów (Residenzschloß)

Zamek książąt Saksonii budowano etapami od XV wieku. Początkowo w stylu renesansowym był potem wielokrotnie przebudowywany i powiększany. Do 1918 roku służył królom Saksonii jako siedziba rządu. W lutym 1945 roku w wyniku bombardowania zamek spłonął. Jego odbudowa rozpoczęła się dopiero w 1985 roku. Od 2004 został on udostępniony zwiedzającym, chociaż prace rekonstrukcyjne nie zostały zakończone.
Najważniejszymi pomieszczeniami zamku, które przyciągają ogromną ilość turystów są sale Zielonego Sklepienia (Grünes Gewölbe). Ten skarbiec elektorów saskich założony przez Augusta II Mocnego uważany jest za najbogatszą kolekcję klejnotów w Europie. Ekspozycja podzielona jest na dwie części. Pierwsza z nich to Historyczne Zielone Sklepienie (Historisches Gewölbe). Aby zwiedzić tę część należy zakupić bilety z dużym wyprzedzeniem (dostępne przez internet), gdyż istnieje nikłe prawdopodobieństwo możliwości nabycia ich w kasie muzeum. Do wnętrza skarbca wchodzi się o określonej godzinie poprzez śluzę wpuszczającą po dwie osoby jednocześnie. Ilość osób przebywających wewnątrz skarbca jest stale kontrolowana i wejście do środka uzależnione jest od tempa zwiedzania poprzez osoby już w środku przebywające. Po przekroczeniu śluzy wchodzimy do barokowych wnętrz w których zobaczyć można najcenniejsze dzieła. Są wśród nich np. misa z chalcedonu okutego złotem, perłami i diamentami przedstawiająca kąpiel Diany; rzeźba Murzyna ze szmaragdową płytą; największy zielony diament świata o masie przekraczającej 40 karatów; klejnoty koronne (m.in. puchar królowej Jadwigi); a także ogromna ilość przedmiotów codziennego użytku wykonana lub zdobiona przez cenne kruszce i kamienie. Druga część Zielonego sklepienia to Nowe Zielone Sklepienie (Neue Grüne Gewölbe). Jest to ciąg sal znajdujących się na pierwszym piętrze w których zobaczyć można wyroby jubilerskie wykonane ze srebra, bursztynu, brązu, kości słoniowej i innych kosztowności. Uwagę zwraca fakt, że wiele z przechowywanych tu przedmiotów nosi ślady ich związku z Polską poprzez wspólnego dla Drezna i naszego kraju władcy z dynastii saskiej.
Oprócz Zielonego Sklepienia zwiedzający mają możliwość zobaczenia zbiorów Zbrojowni (Rüstkammer), Komnaty Tureckiej (Türckische Cammer) oraz Gabinet Miedziorytów i Numizmatów (Münzkabinett). Dodatkowo istnieje możliwość wejścia na najstarszą na starówce wieżę - Hausmannsturm.Nie można również ominąć przepięknej mozaiki ozdabiającej elewację zamku od strony Augustusstrasse. Jest to 102-metrowy fryz ułożony z płytek miśnieńskiej porcelany (24 tysiące sztuk) przedstawiający pochód wszystkich saksońskich władców od 1123 do 1904 roku.
Uwaga dla zwiedzających: o wcześniejszym zakupie biletów poprzez internet wspomniałem już w tekście. Podczas mojego zwiedzania zamku obowiązywał całkowity zakaz fotografowania. Osoby zwiedzające Historyczne Zielone Sklepienie obowiązkowo muszą oddać wszystkie okrycia wierzchnie oraz inne przedmioty do szatni.

 https://www.skd.museum/