Nidzica - Zamek - Muzeum Ziemi Nidzickiej

W 1266 roku w Nidzicy Krzyżacy wznieśli drewnianą strażnicę będącą siedzibą komornika. Budowa murowanego Zamku rozpoczęła się dopiero w 1370 roku i trwała do 1407 roku.Dwa lata później Zamek stał się siedzibą krzyżackiego prokuratora. W ciągu kolejnych 100 lat Zamek stawał się na przemian własnością Polaków i Krzyżaków. Po sekularyzacji zakonu w 1525 roku Zamek został siedzibą starosty książęcego. W okresie potopu warownia poddała się wojskom szwedzkim. W 1656 roku Zamek był bezskutecznie oblegany przez Tatarów w służbie Jana Kazimierza. Związana jest z tym legenda mówiąca, że mieszczanin widzący do którego namiotu udaje się wódz i dowódcy tatarscy wystrzelił w to miejsce z armaty. Kula trafiła celu zabijając wszystkich co sprawiło, że wojska wycofały się spod murów. W miejscu, w którym miał zginąć tatarski wódz, znajduje się do dzisiaj głaz zwieńczony armatnią kulą. Jak by nie było działania wojenne przyniosły częściowe zniszczenie Zamku, a w roku 1784 wybuchł w nim poważny pożar przez co Zamek popadł w ruinę. W latach 1806-12 żołnierze napoleońscy wykorzystali to miejsce na lazaret doszczętnie dewastując to co z Zamku pozostało. W latach 1828-30 Zamek odrestaurował Ferdynand Tymoteusz Gregorovius i przeznaczył go na siedzibę sądu i więzienie. W tym stanie Zamek dotrwał do 1945 roku, gdy został zbombardowany przez Rosjan. W 1961 roku podjęto decyzję, aby ruiny odbudować. W 1965 roku oddano Zamek ponownie do użytku przeznaczając go na cele kultury i rozrywki. W Zamku mieści się Nidzicki Ośrodek Kultury, Bractwo Rycerskie Komturii Nidzickiej, galeria, pracownia rzeźby, biblioteka miejska, restauracja i hotel.
Nidzicki Ośrodek Kultury prowadzi w Zamku Muzeum Ziemi Nidzickiej. W ramach zwiedzania Muzeum turyści mają możliwość obejrzenia niedużej ekspozycji prezentującej najstarsze dzieje Prusów, Zamku i miasta, kopie uzbrojenia wykorzystywanego podczas bitwy pod Grunwaldem, oraz przedmioty związane z etnografią tego regionu. Po zapoznaniu się z tymi pamiątkami prowadzeni jesteśmy do "Sali Rycerskiej", która dawniej była siedzibą wójta, kaplicą i refektarzem. Na koniec docieramy na poddasze do "Galerii pod Belką".
Przed przyjazdem do Nidzicy sugeruję sprawdzenie na stronie internetowej NOK kalendarza imprez organizowanych na Zamku. Niektóre z nich ograniczają lub całkowicie uniemożliwiają zwiedzanie Zamku.

http://nok.nidzica.pl

Rozewie - Latarnia Morska

Latarnia Morska w Rozewiu jest najstarszą tego typu budowlą na naszym wybrzeżu. Powstała w 1822 roku, ale już dużo wcześniej miejsce to uważane było za bardzo ważny punkt nawigacyjny. Co ciekawe bardzo często Latarnię tę mylono z tą znajdującą się na Helu. Dlatego w 1875 roku obok już istniejącej zbudowano drugą latarnię. Dzięki temu zdublowano światła co odróżniało Rozewie od pozostałych punktów nawigacyjnych.
Pierwsza Latarnia była dwukrotnie przebudowywana. Po raz pierwszy w 1910, a po raz drugi w 1978 roku. Przyczyną tych prac były drzewa, które rosnąc wymuszały podnoszenie jej wysokości, ale także zmiany źródeł światła i ich zasilania. Od 1910 roku na szczycie zamontowano oświetlenie elektryczne, dla którego źródłem energii były generatory prądotwórcze znajdujące się w maszynowni obok Latarni. W okresie międzywojennym Latarnię odwiedził Stefan Żeromski, a spostrzeżenia jakich dokonał podczas swojego pobytu w tym miejscu wykorzystał w powieści "Wiatr od morza". Na pamiątkę tego faktu w 1933 roku Latarnię nazwano jego imieniem.
Obecnie Latarnia ma wysokość 32,7 metra. Jej światło widać z odległości 26 Mm. W okresie od maja do końca września turyści mogą ją zwiedzać. Od 1963 roku w jej wnętrzu znajduje się małe Muzeum Latarni Morskich, które przybliża historię funkcjonowania takich obiektów na wybrzeżu oraz prezentuje modele poszczególnych latarni. Dodatkowo zobaczyć można eksponaty związane z historią samej Latarni w Rozewiu. Zwiedzający mogą również obejrzeć wnętrze maszynowni oraz tzw. "Stodołę" w której prezentowane są prace plastyczne o tematyce marynistycznej.
Druga Latarnia powstała zaledwie 190 metrów od pierwszej. Jej wysokość wynosiła 28,8 metra. Latarnia ta funkcjonowała w latach 1875 - 1910. Po tym czasie wykorzystywano ją jako wieżę obserwacyjną oraz do lokalizacji anteny radaru WOP. Od 1 maja 2022 roku dzięki staraniom Towarzystwa Przyjaciół Narodowego Muzeum Morskiego Latarnia została udostępniona turystom.

Sucha Beskidzka - Zamek - Muzeum Miejskie

Budowę dworu obronnego, który dał początek dzisiejszemu Zamkowi w Suchej rozpoczął po 1554 roku złotnik krakowski, z pochodzenia florentczyk Gaspar Castiglione. Niestety jego potomkowie dosyć szybko roztrwonili majątek, w wyniku czego dwór został przejęty przez ród Komorowskich z Żywca. W latach 1608-1614 Piotr Komorowski zadecydował o rozbudowie Zamku w okazałą rezydencję magnacką w stylu renesansowym. W XVII wieku Zamek przeszedł w ręce rodziny Wielopolskich. Na początku wieku XVIII Anna z Lubomirskich Wielopolska ponownie przebudowała Zamek dodając dwie bliźniacze wieże o namiotowych dachach, zmieniając układ pomieszczeń wg mody francuskiej i nadając ogrodowi kształt barokowy. W takiej postaci Zamek dotrwał do II połowy XIX wieku, kiedy kolejni właściciele - Braniccy - rozebrali mur od strony wschodniej zastępując go żelaznym ogrodzeniem, a ogród urządzając w stylu angielskim. Braniccy byli zapalonymi kolekcjonerami i bibliofilami i to dzięki nim w Suskim Zamku powstała jedna z najcenniejszych w Polsce kolekcji biblioteczno-muzealnych. W czasie I wojny światowej w Zamku funkcjonował szpital, a w czasie II wojny światowej był siedzibą garnizonu niemieckiego. Po wojnie w murach Zamku ulokowano szkołę. Dopiero w 1975 roku Muzeum na Wawelu podjęło decyzję o o rozpoczęciu prac renowacyjnych umożliwiających wykorzystanie Zamku do celów muzealnych. Niestety z powodu braku środków prace przerwano w połowie lat 80-tych XX wieku. W 1996 roku widząc co się dzieje, Gmina Sucha Beskidzka postanowiła przejąć Zamek z przeznaczeniem na cele kulturalne. Dzisiaj we wnętrzach Zamku znajduje się Muzeum Miejskie, Miejski Ośrodek Kultury, Szkoła Wyższa, oraz restauracja i hotel.
Muzeum Miejskie w Suchej Beskidzkiej powstało w 2007 roku. Zwiedzający mogą zobaczyć ekspozycję archeologiczną będącą efektem prac na dnie Jeziora Mucharskiego, obrazy z tzw. kolekcji habsburskiej, oraz pamiątki po Marii i Emilu Zegadłowiczach. Dodatkowo "w sezonie" można obejrzeć zbiory etnograficzne dotyczące Górali Babiogórskich i Żywieckich prezentowane w Domku Ogrodnika w zachodniej części parku zamkowego.
Z uwagi na podobieństwo dziedzińca Zamek w Suchej nazywany jest często "Małym Wawelem". Warto przyjechać tu na chwilę, aby przekonać się ile prawdy jest w tych słowach.

www.zameksucha.pl

Poznań - Ogród zoologiczny

Ogród zoologiczny w Poznaniu założono w 1871 roku i od tego momentu działa bez przerwy. Jest jednym z najstarszych ogrodów zoologicznych na świecie. Mnie najbardziej zaskoczyło, że tak naprawdę to dwa ogrody położone w dwóch różnych częściach miasta.

 

Stare ZOO

To właśnie tutaj zaczyna się historia tego Ogrodu. W 1871 roku członkowie kółka kręglarskiego umówili się, że na urodziny prezesa każdy z nich podaruje solenizantowi zwierzę. W większości były to zwierzęta domowe lub gospodarskie, ale trafiły się również: małpa i tresowany niedźwiedź. Wszystkie zwierzęta trafiły do Zwierzyńca powstałego w ogrodzie restauracji dworca Kolei Stargardzko-Poznańskiej. Mieszkańcy miasta polubili to miejsce i zwierzęta i powoli donosili kolejne, a koszty utrzymania rosły. Wprowadzono opłatę za wstęp, a miasto przydzieliło subwencję dla dalszego rozwoju Ogrodu. W 1895 roku do Ogrodu sprowadzono słonia indyjskiego. W 1907 roku ZOO w Poznaniu stało się jednym z najbardziej prężnie działających w Europie Środkowej. Rocznie odwiedzało go 250 tys. osób na których czekało około 900 zwierząt z 400 gatunków. Niestety załamanie dobrej passy przyszło tuż przed wybuchem I wojny światowej, a sama wojna dopełniła sprawy. W 1919 roku Zoo przejęły władze polskie, ale z całej kolekcji zwierząt udało się uratować tylko 243 sztuki. W okresie międzywojennym podjęto wiele działań zmierzających do odtworzenia świetności tego miejsca. Sprowadzono wiele nowych gatunków zwierząt, m.in. tygrysa bengalskiego. lamparty, szakale, hieny, niedźwiedzie polarne, lwy morskie i żubry. Po kilku latach kolejnymi gatunkami były szympansy, hipopotam nilowy i gnu pręgowane. Niestety II wojna światowa była kolejną tragedią jaka mocno dotknęła ZOO w Poznaniu. Końca wojny doczekało zaledwie 176 zwierząt. W odtworzeniu tego miejsca pomogło sprowadzenie zwierząt z niewielkiego zwierzyńca w Lesznie oraz wsparcie jakie udzielił Ogród Zoologiczny we Wrocławiu. Niestety lokalizacja w centrum miasta, które rozwijało się i obudowywało teren ZOO wymusiło w 1974 roku utworzenie Nowego Zoo. Większość dużych zwierząt przeniesiono na wybiegi na nowym terenie, a w Starym ZOO pozostawiono gatunki udomowione oraz niewielkie rozmiarami zwierzęta orientalne. W 2009 roku teren Starego ZOO stał się ogólnodostępnym parkiem do którego wstęp jest wolny. Jedynie zwiedzanie pawilonu zwierząt zmiennocieplnych wymaga wykupienia biletu.

Nowe ZOO

W 1974 roku w setną rocznicę powstania ZOO w Poznaniu otwarto dla zwiedzających Nowe ZOO zlokalizowane na Białej Górze. Zajmuje ono obszar ponad 120 ha co powoduje, że jest to drugi co do wielkości ogród zoologiczny w Polsce. Nowe ZOO słynie z kolekcji ptaków drapieżnych i sów, która jest jedną z najbogatszych w Europie. Na mnie jednak największe wrażenie zrobił wybieg i pawilon dla słoni.
Wśród zwierząt, które zobaczyć można w Nowym ZOO znajduje się wiele gatunków zagrożonych wyginięciem, m.in. kazuar hełmiasty, jeleń baweański, jeleń Alfreda, tygrys syberyjski, słoń afrykański, suseł moręgowany czy żubr.

Kolej Parkowa Maltanka

Aby dojechać do Nowego ZOO można skorzystać z Maltanki. Jest to kolejka wąskotorowa, której trasa ma niecałe 4 km. Zatrzymuje się na czterech przystankach. Podróż rozpocząć można w okolicy Ronda Śródka i podziwiając jezioro oraz atrakcje Malty dotrzeć do ZOO. Rocznie z Maltanki korzysta około 200 tys. pasażerów.

https://zoo.poznan.pl/