W 1689 roku w Łowiczu należącym wówczas do arcybiskupstwa gnieźnieńskiego rozpoczęto budowę seminarium duchownego Księży Misjonarzy. Budowa według projektu Tylmana z Gameren trwała do 1730 roku. W 1820 roku seminarium przeniesiono do Warszawy, a w opuszczonym przez nie budynku księża pijarzy zorganizowali Szkołę Wydziałową. Jednym z jej uczniów w latach 1862-65 był Józef Chełmoński. Z czasem gmach zmienił swoje przeznaczenie i pełnił funkcję więzienia oraz cerkwi. W czasie II wojny światowej dosyć mocno został zniszczony. W latach 1950-52 odbudowano trzy z czterech skrzydeł budynku i przeznaczono go na cele muzealne. A tradycje muzealne w Łowiczu sięgają aż 1905 roku. Wówczas to lokalny społecznik i kolekcjoner Władysław Tarczyński udostępnił publiczności swoje zbiory. Drugim muzeum było funkcjonujące od 1910 roku Muzeum Etnograficzne powstałe w oparciu o zbiory badaczki regionu Anieli Chmielińskiej. W okresie zawieruchy wojennej oba zbiory muzealne zostały znacznie uszczuplone, a po wojnie połączono je w jedną całość, która obecnie dostępna jest w budynku funkcjonującego Muzeum.
Obecnie zwiedzający Muzeum w Łowiczu mogą zobaczyć kilkanaście tysięcy obiektów w większości prezentujących etnografię terenów dawnego Księstwa Łowickiego. Są to narzędzia stosowane do uprawy ziemi, tkaniny i charakterystyczny strój ludowy, tradycyjne wycinanki łowickie, a także ludowe malarstwo i rzeźba. Bardzo interesującą częścią Muzeum jest ekspozycja poświęcona sztuce barokowej w Polsce udostępniona w jedynym oryginalnym fragmencie dawnego seminarium - w kaplicy pw. św. Karola Boromeusza. Na szczególną uwagę zasługują freski malarza królewskiego Michała Anioła Palloniego zajmujące powierzchnię około 360 m2. Ostatnią częścią ekspozycji na którą warto zwrócić uwagę są pamiątki związane z historią regionu od czasu początków osadnictwa na tym terenie, aż po dzień dzisiejszy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz