Początki Zamku w Wiśniczu to druga połowa XIV wieku. Jan Kmita - starosta sieradzki, ruski i krakowski wznosi rezydencję obronną. Powstaje wówczas niewielka warownia z jedną wieżą i budynkami gospodarczymi otoczona palisadą. Dopiero syn Jana - Piotr dokonał przebudowy rezydencji w czteroskrzydłowy Zamek gotycki z trzema basztami otoczony murem. Kolejne zmiany zaszły w I połowie XVI wieku, kiedy kolejny Kmita i też Piotr, marszałek wielki koronny i wojewoda krakowski, przebudował Zamek w renesansową rezydencję magnacką. Niestety umarł bezpotomnie, dlatego w 1553 roku majątek przeszedł w ręce rodu Barzich. Nowi właściciele dosyć szybko, bo zaledwie po 40 latach sprzedali Zamek rodzinie Lubomirskich. W latach 1615-1621 nastąpiła kolejna rozbudowa Zamku tym razem w stylu barokowym. W wyniku tych prac Zamek stał się jedną z najokazalszych rezydencji obronnych Rzeczpospolitej i jedną z najwykwintniejszych w Europie. Zamek słynął z biblioteki i kolekcji obrazów wśród których znajdowały się prace Rafaela, Durera i Tycjana. Niestety stało się to przekleństwem w okresie potopu szwedzkiego. Pomimo, że załoga Zamku liczyła 600 żołnierzy dysponujących 80 armatami i zapasami amunicji i żywności na 3 lata obrony postanowiono Zamek poddać bez walki. Szwedzi wywieźli z Zamku 150 wozów pełnych zdobyczy. Był to początek upadku tego miejsca. Zamek był już później zamieszkiwany sporadycznie i w 1831 roku strawił go bardzo rozległy pożar. W 1928 roku rozpoczęto prace renowacyjne, ale przerwał je wybuch II wojny światowej. Po wojnie Zamek stał się własnością państwa. W 1991 roku ród Lubomirskich rozpoczął starania zmierzające do odzyskania Zamku. We wnętrzu Zamku funkcjonuje muzeum. Co pół godziny grupa turystów pod opieką przewodnika ma możliwość zobaczenia dziedzińca i wnętrz. Za dodatkową opłatą zobaczyć można kaplicę oraz kryptę grobową z oryginalnymi sarkofagami Lubomirskich.
http://zamekwisnicz.pl
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz