Skansen w Sanoku jest jednym z najbardziej znanym tego rodzaju muzeum w Europie. Powstał w 1958 roku (otwarty dla zwiedzających w 1966 roku) jako pierwsze w powojennej Polsce i największe w naszym kraju muzeum etnograficzne. Doświadczenia organizacyjne przy tworzeniu tego miejsca stały się szkołą dla powstawania innych tego rodzaju obiektów w kraju. Skansen zajmuje powierzchnię 38 ha i ze względu na swoją lokalizację skupia się na prezentacji kultury materialnej grup etnicznych z pogranicza Polski i Ukrainy. Są to: Dolinianie, Pogórzanie, Łemkowie i Bojkowie. Każda z wymienionych grup ma swój oddzielny sektor na terenie skansenu, a ustawienie budynków ma odzwierciedlać wygląd dawnej wsi. Uzupełnieniem dla wspomnianego układu ekspozycyjnego jest otwarty w 2011 roku Rynek Galicyjski. Jest to próba rekonstrukcji małego podkarpackiego miasteczka z II połowy XIX i początku XX wieku. Obecnie na zabudowę Rynku składa się 28 obiektów takich jak: karczma, poczta, apteka, remiza, piekarnia, domy żydowskie, dom nauczyciela, oraz zakłady: stolarski, fryzjerski, krawiecki czy fotograficzny. Z uwagi na tradycje górnictwa naftowego istniejącego na Podkarpaciu już od 1884 roku, na terenie Skansenu zobaczyć można również sektor poświęcony prezentacji tej tematyki. Na terenie całego Skansenu obecnie znajduje się 180 obiektów budownictwa drewnianego pochodzącego z okresu od XVII do XX wieku. Dodatkowo bardzo dużą atrakcją są bardzo licznie odbywające się na terenie Skansenu imprezy plenerowe w postaci jarmarków, festiwali muzyki folkowej, degustacji tradycyjnych potraw czy pokazów rzemieślników.
Zwiedzanie możliwe jest przez cały rok. Niestety wejście do wnętrz budynków realizowane jest wyłącznie w towarzystwie przewodnika. I tutaj jedna ważna uwaga. Bilet wstępu na teren Skansenu nie jest tani, a tak naprawdę pozwala wyłącznie na spacer pomiędzy budynkami i wejście do wnętrz, w których utworzono wystawy stałe lub czasowe. Obiektów takich jest zaledwie kilka. Ja zdecydowałem się na zwiedzanie z przewodnikiem za co musiałem słono dopłacić. Przewodnik jest do naszej dyspozycji zaledwie półtora - dwie godziny, podczas których miałem okazję wejść do bardzo niewielu wnętrz. Ale niestety bez tego wydatku zwiedzanie tego miejsca mijałoby się dla mnie z celem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz