W średniowieczu Lublin otoczony był murami obronnymi, w których znajdowały się bramy pozwalające na komunikację z miastem. Jedna z nich znajdowała się obok zabudowań jezuitów, które wzniesiono poza murami. W 1627 roku mieszkańcy ufundowali zakonnikom dzwon, który postanowiono umieścić w Wieży wybudowanej w miejscu bramy. Niestety na realizację pomysłu trzeba było czekać do 1693 roku, kiedy Dorota z Łyczków Zamoyska przekazała na ten cel 4500 złotych. W 1772 roku jezuici zostali rozwiązani i przez kilka lat klasztor niszczał. Aby nie dopuścić do jego całkowitego zniszczenia Komisja Edukacji Narodowej postanowiła przekazać zabudowania zakonowi trynitarzy. Ci niestety nie podołali kosztom utrzymania i opuścili to miejsce już w 1814 roku. Główne zabudowania klasztoru zaczęto rozbierać, a Wieżę przebudowano w latach 1819-24 i do dziś możemy ją oglądać właśnie w takiej formie, jaką jej w tym czasie nadano. Podczas II wojny światowej został uszkodzony jedynie dach oraz okna, a wnętrze całkowicie zdewastowano. W latach 1975-78 przeprowadzono remont Wieży i dostosowano jej wnętrze do potrzeb muzealnych lokując tu Muzeum Archidiecezji Lubelskiej.
Na zwiedzających czeka ekspozycja składająca się z przedmiotów użytku religijnego pozyskanych z terenu całej Archidiecezji Lubelskiej. Wspinając się na kolejne poziomy wieży mijamy ikony, rzeźby, obrazy, tkaniny, sarkofagi, lichtarze, instrumenty muzyczne oraz inne przedmioty. Większość z nich to przykłady baroku. A że jesteśmy wewnątrz wieży, która jest również dzwonnicą to zobaczymy również 4 dzwony, z których największy to Maria. Ponieważ Wieża Trynitarska jest najwyższym punktem w zabudowie staromiejskiej Lublina to na jej szczycie znajduje się punkt widokowy. Platforma znajdująca się na wysokości 40 metrów pozwala na zachwycanie się widokiem na przepiękną starówkę oraz okolicę miasta.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz