Muzeum Wsi Lubelskiej jest jednym z największych skansenów w Polsce.
Zajmuje powierzchnię 23 ha. Pomysł na utworzenie Skansenu pojawił się w
1960 roku w Muzeum Okręgowym w Lublinie, co wiązało się z powołaniem
Oddziału Budownictwa Ludowego. Dopiero w 1970 roku wydzielono Skansen
jako samodzielne Muzeum. Pierwotnie miał być o połowę mniejszy i
znajdować się w dzielnicy Kalinowszyzna, ale trudności związane z
pozyskaniem terenu spowodowały, że ostatecznie w 1975 roku postanowiono o
umieszczeniu Muzeum w obecnej lokalizacji - w dzielnicy Sławin.
Pierwszym obiektem przeniesionym w to miejsce w 1976 roku był wiatrak z
Zygmuntowa. Turyści zmuszeni byli jednak poczekać z odwiedzinami aż do
1979 roku.
Obecnie teren Skansenu podzielony jest na sześć sektorów, w
których prezentowane jest budownictwo drewniane, typowe dla terenów
dawnego województwa lubelskiego.
Pierwszy sektor to Wyżyna Lubelska z
typową dla tego regionu wsią "łańcuchówką". Była to zwarta zabudowa po
obu stronach drogi, a w Skansenie dodatkowo zaprezentowano różne typy
zagród. Uzupełnieniem zabudowy są budynki rzemieślnicze w postaci
wspomnianego wiatraka, kuźni i olejarni.
Drugi sektor stanowi zespół dworski na który składają się dwa dwory, dwa spichlerze i czworak.
Trzecim
sektorem jest Roztocze, umieszczone w bogatej scenerii roślinnej.
Region ten cechował się zabudową rozproszoną. W sektorze tym zobaczyć
można zagrodę z Teodorówki w której odtworzono wiejski sklepik, a także
zabudowania pozyskane z Korytkowa Dużego i Bukowej. Znajduje się tutaj
również cerkiew grekokatolicka z Tarnoszyna, która oprócz funkcji
muzealnej jest również kościołem parafialnym dla lublinian tego
wyznania. Ciekawe czy, aby wziąć udział w nabożeństwie, trzeba kupić bilet ;)
Następnie przechodzimy do sektora Podlasia i Nadbuża, który
jest obecnie terenem rekreacyjnym. Z tego regionu udało się na razie
pozyskać jedynie remizę strażacką z Bedlna, w której zobaczyć można
wyposażenie OSP z 1936 roku.
Po dłuższym spacerku docieramy do
sektora Powiśle, który pięknie rozciąga się wokół zbiornika wodnego.
Wszystkie ustawione w tym sektorze chałupy oglądać można jedynie z
zewnątrz. Uzupełnieniem dla zagród są elementy małej architektury w
postaci kapliczek oraz zabytkowe urządzenia hydrotechniczne.
Na
zakończenie docieramy do ostatniego, szóstego sektora, którym jest
powstałe w 2013 roku Miasteczko. Jest to nawiązanie do małych miasteczek
Lubelszczyzny okresu międzywojennego. Zobaczyć można tutaj przykłady
urządzonych wnętrz mieszkalnych (polskich i żydowskich), gospodarczych,
sklepów, zakładów rzemieślniczo-usługowych, gastronomii i budynków
użyteczności publicznej. W sektorze tym znajduje się również XVII
wieczny kościół z Matczyna, który podobnie jak cerkiew jest nie tylko
ekspozycją, ale również miejscem kultu. To najstarszy w regionie
lubelskim drewniany kościół parafialny. Co ciekawe - istnieje możliwość
brania w nim ślubu.
Ten rozległy teren i ilość zabudowań, które warto
obejrzeć powoduje, że na zwiedzanie Skansenu należy zarezerwować
minimum 3 godziny. A jak widać plany rozwoju na przyszłość są i z
pewnością za kilka lat tekst ten trzeba będzie uzupełniać o informacje
dotyczące nowych budowli, które pojawią się w Muzeum.
Dla
zwiedzających: w okresie wiosenno-letnim Skansen przyciąga dużą ilość
odwiedzających, szczególnie w weekendy. Niestety Muzeum nie dysponuje
wystarczającym dla takiej ilości zwiedzających parkingiem, co należy
brać pod uwagę decydując się na odwiedziny.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz